Rozdział 8

Majka
Straciłam panowanie nad kierownicą, a moje auto uderzyło w drzewo. Na szczęście nie mi się nie stało. Wyszłam z samochodu i wyjęłam z kieszeni telefon. Nie miałam pojęcia gdzie zadzwonić. Wybrałam numer Marcina. Uznałam, że najlepiej będzie wykonać telefon do niego. Odebrał po kilku sygnałach i obiecał być za kilka minut. Czas oczekiwania na niego niemiłosiernie mi się dłużył. Dopiero wtedy zobaczyłam, że mam zakrwawione ręce i twarz. Rozpłakałam się jak dziecko i usiadłam pod drzewem po przeciwnej stronie jezdni. Po dziesięciu minutach zjawił się Marcin.

Marcin
Kiedy zadzwoniła i roztrzęsionym głosem powiedziała, że miała wypadek od razu wsiadłem do samochodu i pojechałem na miejsce, które mi wskazała. Po kilku minutach byłem już na miejscu. Siedziała pod drzewem cała we krwi i płakała. Podbiegłem do niej i w tym samym czasie dzwoniłem na pogotowie. Uklęknąłem obok i mocno ją przytuliłem.
-Przepraszam-powiedziała cichym głosem przez łzy.
-Cii. Nie płacz. Nic się nie stało przecież.-odparłem i w tym momencie zjawiła się karetka. Zabrali Maje do szpitala, a ja poczekałem jeszcze chwilę na lawetę, która zabrała jej rozwalone auto. Zaraz po tym pojechałem do szpitala.

Maja
Zrobili mi kilka badań, opatrzyli rany i pozwolili wrócić do domu. Kiedy wyszłam z gabinetu na poczekalni czekał na mnie Marcin. Byłam mu strasznie wdzięczna za to, że przyjechał tak szybko. Podeszłam do niego i przytuliłam.
-Dziękuję Ci-powiedziałam odklejając się od niego.-Zawieziesz mnie do Gosi? Muszę od niej odebrać mała.
-Nie masz za co.-na jego twarzy pojawił się mały uśmiech.-Jasne. Chodźmy już.-odpowiedział i pozwolił mi chwycić się pod rękę.
Kiedy przyjechaliśmy do Gosi ta nie kryła zdziwienia, że jesteśmy tam razem. Wyjaśniłam jej, ze miałam wypadek i Marcin mi pomógł na co ona zaczęła panikować i oglądać mnie z każdej strony. Dopiero po pokazaniu wyników dała mi spokój. Wzięliśmy Zosię i chcąc nie chcąc byłam zadana na Marcina. Poprosiłam go, żeby został u mnie na noc. Była to dla mnie dość niekomfortowa sytuacja, ale nie chciałam być sama. Bałam się, że zasłabnę, a Zosią nie będzie miał się kto zająć. Na szczęście Wasyl zgodził się zostać i spędzić resztę nocy na kanapie.

Kolejne dni niosły za sobą samo dobro. Mogłam normalnie pracować, a Marcin bardzo zaangażował się w życie Zosi. Jego dzieci zaakceptowały małą co bardzo mnie cieszyło. Przez to dużo czasu spędzałam z nimi i Marcinem. Jednak w pewien sposób cieszyło mnie to. Znowu mogłam plotkować z Zuzią i robić jej warkoczyki. A poza tym mogłam przebywać blisko niego. Miałam straszną ochotę rzucić się mu na szyję, pocałować i ponownie zaufać, ale bałam się. Bałam się, że po raz kolejny mnie zawiedzie i nie dotrzyma żadnych obietnic.

W końcu zdobyłam się na odwagę i postanowiłam z nim porozmawiać.
-Umarła?-w pewnym momencie zadał mi pytanie, które wprawiło mnie dość dziwny nastrój.
-Ale kto?-nie miałam pojęcia o co mu chodziło.
-Szansa na to, że razem będziemy jeszcze szczęśliwi.-kiedy wypowiedział te słowa poczułam bolesny ucisk w sercu.
-Marcin...


Rozdziały w moim wykonaniu nigdy nie były i nie będą perfekcyjne, ale ogromną radość sprawia mi pisanie tego ścierwa i dzielenie się nim z Wami. Nie mam zielonego pojęcia jak dajecie radę to czytać, bo ja bym chyba wymiękła po samym prologu.

A tak poza tym to przeżywam dzisiaj kryzys o nazwie: "Brak Mario". Dopiero teraz doszło do mnie, że nie zobaczę do już w żółto-czarnych barwach. Do dzisiaj miałam jakieś złudne myśli...
http://24.media.tumblr.com/ccd085045e0b34e73139b1dcb31a19d0/tumblr_mo5n7thIqN1s6wtm5o1_500.gif  Nie wyobrażam sobie nie oglądać tego ich obstukiwania się....;c